Calusieńki tydzień na skraju

Calusieńki tydzień na skraju, bez planu i listy zadań, już dawno, od lat mi się nie zdarzył. Cztery do pięciu dni i owszem się zdarzało ale żeby calusieńki tydzień?

Bez planu i listy zadań, bo wszystko podporządkowane czekaniu na malarza, który ma na nowo zabudowanej ścianie zeskrobać żywicę, przeszlifować drewno po wstępnym impregnowaniu, pomalować drugi raz ścianę i  poddasze. I nie przyszedł a ja mam czas na to malowanie przeznaczony.
Planuję i czekam, coś tam robię, obkaszam przed tarasem, chodzę na grzybki, imprezuję na  świecie ziemniaka, czytam, zbieram winogrona i fasolkę .....
Jak to mówią:
- przyjdź do mnie
- nie mam czasu
- a co robisz?
- nic i to mi zajmuje cały dzień.
Dzień pierwszy - obchodzenie działki. Przyjechałam późnym popołudniem bo załatwiałam ważne sprawy w mieście wojewódzkim i zeszło sporo. Więc tylko się wypakowałam i obeszłam działkę po gospodarsku, już po zmierzchu.

Dzień drugi - początek koszenia i rekonesans grzybowy w lesie. Gdyby nie szmaciak którego ktoś wyrwał i porzucił, zbiory byłyby słabiusieńkie, trzy małe maślaczki i trzy niewielkie kanie. Szmaciaka podrobiłam na cząstki i razem z maślakami przygotowałam do suszenia na dwóch sitach a kanie hodowałam w wodzie na jutrzejszy obiad. Obkosiłam wokół chatty i zaległam na tarasie z książką : "Dobra krew."

Dobra krew. W krainie reniferów, bogów i ludzi” to osobista relacja z wyprawy „na koniec ziemi”. W podróż na Jamał wybrała się Magdalena Skopek, doktor fizyki, pasjonatka fotografii. Dotarła tam do Nieńców – oddalonego od cywilizacji, koczowniczego ludu trudniącego się polowaniem i hodowlą reniferów. Jako przybyszka, która otrzymała nienieckie imię Mjagnie, przez dwa miesiące żyła i przemieszczała się z rodziną Akatteto. Powoziła zaprzęgiem reniferów, wyprawiała skóry, robiła nici ze ścięgien, jadła surowe mięso i ryby, spała w legowisku w czumie, gotowała, odwiedzała święte miejsca. Jej życie w północnosyberyjskiej tundrze okazało się surową i fascynującą przygodą, z której przywiozła debiutancką książkę i zdjęcia – obrazy zupełnie nieznanego świata i ludzi żyjących w zgodzie z rytmem przyrody.
To już trzecie czytanie tej książki, za każdym razem głębiej mnie wciąga i bardziej zachwyca.

Dzień trzeci - Niedziela - odwiedziny gości i festyn wiejski. Rano poszłam do lasu jeszcze przed śniadaniem, trzy grzyby, każdy inny ale w tym spory borowik, średni podgrzybek i mały maślaczek. Po śniadaniu umyłam głowę więc posiedziałyśmy z gościem w izbie bo na tarasie jeszcze zimno.

O drugiej początek Obrzedów jesiennych a tak właściwie to Święto pieczonego ziemniaka. Rozpoczęło się z godzinnym opóźnieniem, w godzinę obeszłam całość, narazie to atrakcje dla rodzin, zwłaszcza dzieci. Gwar i hałas, piski i łubudubudu disco - to nie moja bajka, może wrócę wieczorkiem. 

Skubnęłam pyzę z serowo - kaszkowym nadzieniem i wracałam powoli do chatty gdy pod wiatą spotkałam znajomych i zasiedzieliśmy się tak, że nie chciało mi się już wracać na święto. Na obiadokolację miałam smażone kanie, to też jesienne obrzędowe jedzonko.

Dzień czwarty - umawianie malarza na jutro, sprawdzanie farb, spacer. Wstałam wcześnie rano, dziwnie dobrze wyspana. Zrobiłam kawkę, włączyłam kaloryferek, przeniosłam się z łóżka na siedzisko przy oknie i czekam z panem Tessonem na przyzwoitą godzinę by zadzwonić do Mistrza. A gdy wreszcie zadzwoniłam okazało się, że to co dla mnie przyzwoita pora, dla M już za późno, więc umówił mnie z fachmanem na jutro. Więc mam dzień wolny, luzik i wybieram się na spacer po okolicy bliższej i dalszej. Z zazdrością focę zapasy drewna a z zainteresowaniem rury do kanalizacji w naszej wsi.

Dzień piąty - czekanie, czekanie, czekanie. Noc dziwna, nieprzespana, pełna niepokoju i bólów wieńcowych. Wiercę się do północy, potem wstaję, piję trochę mleka, patrzę na księżyc zamglony za oknem. Trochę czytam "Dobrą krew" ale oczy szybko się męczą. Kładę się pod kołderkę dodając na wierzch wełniany kocyk chociaż nie jest mi zimno ale dla otulenia i umilenia. Mija druga godzina, trzecia, słucham piosenek w radiu, szkoda że większość nie po polsku. Przed czwartą mam atak dusznicy bolesnej, napady lękowe nie ustępują mimo głębokich oddechów i silnego kasłania więc psikam pod język nitro. Gdy już lepiej, wstaję, podgrzewam mleko i wypijam dwa kubki prawie gorącego. Znowu otulam się kołderką ale sen nie chce przyjść. Witam przedświt, świt, brzask i wreszcie umęczona usypiam, gdy już jasno.

I nagle budzi mnie hałas, zrywam się bo to może fachman przyjechał ale samochód przejeżdża obok. Patrzę na zegarek, za wcześnie na fachowca, siódma. Próbuję usnąć ale bez rezultatu, o ósmej wstaję i wypijam kawkę bo mimo nieprzespanej nocy nie chce mi się jeść. Nadal jestem dziwnie zdenerwowana ale czekam, bo przecież musi dojechać. O dziewiątej już przeczuwam, że nie przyjedzie choć jeszcze mam cień nadziei, niebo niepewne, może czeka na rozpogodzenie. O dziesiątej dzwonię ale nikt nie odbiera, po godzinie znowu nic. Teraz się wkurzam, dzwonię co pół godziny. W samo południe oddzwania i właściwie tak jestem nabuzowana, że nawet nie wiem dlaczego nie przyjechał. Rynek pracownika, słyszę. Jutro też nie przyjedzie bo zapowiadają deszcz a pojutrze nie może i ja też. Niewyspana i zła, głodna i zmęczona  kładę się do łóżka i usypiam natychmiast na trzy godziny. Wstaję wyspana ale złość, zmęczenie i głód nadal mnie nie opuszczają. Na głód łatwo poradzić, zjadam na obiad jajecznicę z trzech jaj na kiełbasie z cebulką, pogryzam chlebem z masłem, popijam kawką. Została złość i zmęczenie. Powinnam zebrać winogrona i fasolkę, pozmywać, wykopać rudbekię, słonecznik szorstki, bez i leszczynę dla Halinki i wyjechać ale nadal jestem zła i wkurzona. Wypijam piwko na tarasie a potem zapalam wielki ogień i spalam w nim złość. Czytam "W syberyjskich lasach " w moich nowych, podświetlanych okularkach. Wyjadę jutro.

Dzień szósty - deszczowo i grzybowo. Po  weekendzie wszyscy wyjeżdżają. W tygodniu żyję jak eremita, pustelnik na skraju lasu, wody i łąki i to mi bardzo odpowiada. To klimat Tessona, Koperskiego, Strayed, Filipczak, Thoreau .... Mogłabym już wracać ale niespieszno  mi do mieszkania, TV, internetu, sklepów bliziutko, pełnej lodówki i pełnych szaf ....
Jak nie wyjechałam wczoraj to już chyba nie ma sensu wyjeżdżać dziś, bliżej mi do M niż do B.

Przed południem przestaje padać więc idę do lasu. Jedna kania, jeden borowik i sporo maślaków, będzie na dobry obiad.

Dzień siódmy - zrywanie winogron i fasolki. Gdy mi się w chłodny ranek zachciewa na śniadanie jajecznicy na masełku, owijam się puszystym kocem i jeszcze rozczochrana i w piżamie wychodzę na taras, bo tylko tam jest kuchenka na której mogę użyć patelni. Indukcyjna w kuchni ich nie obsługuje. Mogłabym oczywiście przenieść tę kuchenkę do izby ale to byłoby jak w mieszkaniu a tu na skraju ma być inaczej, tak trochę jak dawniej. Więc jajecznica rankiem czy obiadokolacja z patelni tylko na tarasie z widokiem na stare lipy.
Jedzenie mi się kończy ale jest chleb, mleko, cebula, ziemniaki, fasola, kiełbasa.

Mimo leniuchowania czas wreszcie na zbiór winogron i fasolki.

Dzień ósmy - wykopywanie dla Halinki żółtych słoneczników szorstkich, rudbekii i bzu. Sprzątanie i zmywanie przed wyjazdem. Nie kończę kosić bo co i raz widzę w trawie modliszki.