Żółto i burzowo

Stało się, będę mieć gości na skraju. A więc jest okazja by posprzątać porządnie, zrobić przegląd klamotów, bo w rodzinie co zbywa to na skraj, do chatty - bo się przyda. I czasem się przydaje ale z każdym rokiem coraz rzadziej, bo ze względu na wiek i mnogość rzeczy nie pamiętam co mam. A czasem pamiętam, że mam ale nie pamiętam gdzie to leży. Powinny tu być niezapominajki czyli niezabudki ale to nie ta pora, więc są słoneczniki.

Na skraju cisza przed burzą jest nadzwyczajna, głęboka i aksamitna. I ten bezruch zupełny, żaden listek się nie poruszy, żadna trawka nie drgnie. Parno i duszno, dookoła jakiś wprost religijny nastrój oczekiwania. Trwa to kilka a czasem kilkanaście minut. Siedzę bez ruchu na tarasie w obszernym fotelisku, patrzę na zaciągnięte chmurami niebo i też czekam.

Wreszcie gdzieś w oddali słychać powolny, niski pomruk. Po chwili znowu, zda mi się, że dłuższy. Nadal trwam w bezruchu jak wszystko wokół. Dopiero gdy w dalekiej dali przetacza się basowy grzmot niechętnie wstaję z fotela i powoli obchodzę chattę i działkę zabezpieczając okiennice, zamykając okna i autko, chowając pod taras i na taras co nie powinno zmoknąć. A gdy spocona i zmęczona wracam na fotel, zrywa się wiatr. Najpierw powolny, szeleści listeczkami, potem szybszy, gnie trawy, kwiaty, gałązki. I wtedy nie wiesz, rozwieje chmury czy nawieje ciemniejszych. Wybiegam nad zalew, wiatr wieje, chmury się przetaczają przez niebo, grzmi dookoła.
Dziko i groźnie.
I nagle zaczynają padać duże, ciepłe, ciężkie krople. Jeszcze focę, jeszcze nagrywam, deszcz na skórze i na włosach.
Dziko i przyjemnie.

Chowam aparat pod bluzkę, jedna stopa w skarpetce po wyciągnięciu kolców, druga na boso, zarządzam odwrót i biegiem do chatty a właściwie na taras, bo to mój letni pokój. Szybko się przebieram w suche, wokół pada, leje, szumi, bulgoce. 

Grzmi i błyska się, zrazu co i raz a po chwili coraz rzadziej. Temperatura spada z 33 na 25. Na patelni przysmażam cebulkę, wrzucam partiami pokrojone jarzyny zebrane jeszcze przed deszczem, dorzucam garść podrobionych zielonych ziół i wychodzi mi coś jakby leczo, bo sporo w tej potrawce pomidorów rozmaitych, niezbyt dorodnych ale aromatycznych. Powoli deszcz ustaje ale gdy kończę jedzenie znowu narastają grzmoty i błyski, burza wraca a z nią ulewa. I znowu leje, szumi, bulgoce, grzmi i błyska.

Kusi mnie by się schować do chatty bo na tarasie zawiewa deszczem ale tylko zapalam w izbie wysoką świecę i wracam na taras bo w izbie ( tak jak w mieście) tak się nie przeżyje burzy. Byle tylko nie było gradu bo autko już raz przeżyło grad i skutki do dziś widoczne. Ale gdzieś chyba był grad bo temperatura znowu spada do 17 stopni. Okrywam się kocykiem bo jeszcze jeden nawrót burzy, jeszcze jedna gorąca herbatka i deszcz powoli zanika, burze odchodzą na dobre. Obchodzę działkę, strat nie ma tylko zysk, bo podlało bardzo obficie i za darmo.

Jak dobrze, że wczoraj wieczorem było sucho i było ognisko i ziemniaczki pieczone. Zjadłam je z solą i śmietaną. Gdy czekałam aż będzie dużo żaru, sięgnęłam po polecaną bardzo, bardzo "Rewolucję miłości". No cóż, chyba jestem już za stara na rewolucje.

Hurra! Będę mieć gości na skraju. Trzeba i taki wariant przetestować, na skraju jest się blisko różnych możliwości.