Czy potrzebne mi te zmiany?

Zmiany może i niewielkie ale spektakularne, przynajmniej dla mnie. Ponad dwa lata temu postanowiłam zaizolować i uszczelnić ścianę od zachodu, tę najbardziej zniszczoną i narażoną na wiatry i deszcze. Relacje z prac pod koniec sierpnia i na początku września 2016 roku. Po fachowcach zostało jeszcze sporo pracy, zwłaszcza malowanie.
Przez ponad dwa lata, ta niby nowa ściana wołała o pomoc. No bo wypuczała się zimą a okiennice się otwierały z bardzo wielkim trudem albo wcale, a latem się rozsychała i deski się rozłaziły a narożniki odstawały. Zastanawiałam się dużo i długo, czy warto zaczynać sprawę z dwa razy dłuższą ścianą południową ale ostatnio nas odwiedzające upały zmusiły mnie do wyboru. Albo klima albo izolacja. Gdyby ściana była trwała i szczelna wybrałabym klimatyzację mimo negatywnych opinii, że zaziębia i zbiera kurz i zarazki ale te półwałki poprzetykane tekturą (a taka technologia królowała w siedemdziesiątych latach XX wieku w domkach letniskowych) po prawie 50 latach to już iluzoryczna osłona przed chłodem, wiatrem i słońcem. No i opinie sąsiadów, z którymi bardzo się liczę, przeważyły. Decyzja zapadła.
Ostatniego dnia lutego 2019 r, z moja wolą i wyborem, wymieniają mi dwa okna z długich na krótsze i dokładają jeszcze jedno, by zrekompensować ubytek światła.

Cały marzec i kwiecień nic na ściance się nie działo. Dopiero 1 maja drugi etap prac. Wpadłam tu na dzień bo między Wrockiem a chattą w BK jest jeszcze Mielec. Miałam sygnałek, że mimo mojej nieobecności i ciągłych opadów praca wre ale tak się złożyło, że moja ciekawość musiała ustąpić mojej empatii. Zastałam chattę zabandażowaną szczelnie, w biegu zachwyciłam się owocowym kwieciem w pierwszym dniu maja, pomalowałam okiennicę i zrobiłam ze starej okiennicy legowisko pod wiatą przy ognisku, w pedzie sfociłam tęczę i zachód słońca, rozpaliłam ognisko i przenocowałam. A wszystko to w dobę.

Dopiero po wielu dniach znowu pojechałam do chatty, bo mam wiadomość, że kładą deski. Gdy przyjechałam wczesnym popołudniem chatta była już nie tylko odeskowana ale i założone okiennice. Pierwsze wrażenie, że okienka maleńkie i okiennice takież, przez to chatta dłuuuga i wielka, jak forteca. Pewnie się za dużo naoglądałam domów z widokiem, na plażach i w górach. Bo mnie się marzą takie chaty z wielkimi oknami dookoła ale wiem, że nie czułabym się tam bezpiecznie i nie tego chciałam dla mojej najmilszej. Powoli obchodziłam chattę raz i dwa, z każdej strony, w tę i z powrotem i równie powoli oswajałam się ze zmianą.

Złotokap od południa już w długich, żółtych strąkach a wisteria od północy ledwo pączków kilka. Nie ma to tamto, trzeba ją przesadzić na południe.

Więc dlaczego nie tańczę i nie skaczę z radości? Dlaczego myślę - po co mi to? Dlaczego widzę tylko mnóstwo trudności i drobiazgów jeszcze do zrobienia? Okiennice w kolorze akacji za jasne do całości koncepcji ale to przecież pierwszy impregnat i można je jeszcze przyciemnić. Zginęła jedna klamka i dwa poranki straciłam na przeszukanie chatty a przecież chyba można dokupić gdzieś taką typową klamkę. Zamki do wymiany ale to przecież łatwa robota. Jakaś taka za nowa, za jasna, za świeża, za wielka ta chatta. Wchodzę wtedy do izby a tam wszystko znajome i przyjazne, nowe małe okno wspaniale się wpasowało, może dlatego że maleńkie.
Może i ładniejsza teraz moja chatta ale jakaś obca. Wiem, że to szybko minie ale narazie właściwie się cieszę, że już chyba zaniedlugo jadę do sanatorium na trzy tygodnie i może zatęsknię i pokocham ją na nowo.

Jak siedzę w domu czy mieszkaniu to aż ręce mnie świerzbią by być na skraju, wycinać i przycinać, przekopywać i grabić, siać i sadzić. A jak tu przyjadę wszystkie chętki mi mijają. Obchodzę powoli działkę z aparatem lub bez, potem siadam na tarasie lub pod lipką i dumam: po co przycinać, grabić, sadzić, przecież i tak jest cudnie gdy dziko i naturalnie. Co najwyżej obkosić ścieżkę wokół chatty, siedziska i wiaty by mnie żmije nie straszyły. Ale ponieważ padało, mżyło i siąpiło i nie dało się kosić, posadziłam tu i tam przywiezione pomidory, cukinie i kwiatki. A wcześniej trzeba było przygotować ziemię na grządkach.

Długo się kokosiłam z klonikiem palmowym, w ciągu dwóch dni trzy razy zmieniał miejsce, nawet w tym trzecim to splatałam mu gałązki bo zdawały mi się za bardzo rozwichrzone a potem rozplatałam i tak znowu dwa razy. Narazie został rozczochrany.