Pierwsze dni ferii ze Skrzyneckim i Wyspiańskim

Choć los pomieszał troszkę plany, udało się nam być dwa dni w Krakowie. Wczesnym popołudniem, o równej godzinie, powitał nas hejnał z wieży Kościoła Mariackiego, gdy staliśmy przed hostelem, bo ten hostel to Floriańska 5, nazywa się Heynow i mieści się tuż przy Rynku.

Szybkie rozpakowanko i wybraliśmy się na obiad Urara Sushi & Shabu Shabu, też blisko, św Tomasza 19. Zaszaleliśmy sporo, bo po pierwsze niezbyt zdrowy wnusio miał taki smak, po drugie ja nigdy jeszcze nie jadłam posiłku - obiadu po japońsku a po trzecie mieliśmy hojną sponsorkę za co jej bardzo dziękujemy bo to było dla mnie wyzwanie nadzwyczajne i nie do zapomnienia. Ponad dwie godziny smakowania nowych potraw, popijanych, a jakże, sake.

Wracamy do hostelu przez urokliwą starówkę i odpoczywamy z godzinkę porządkując wrażenia.
Już wieczór, wychodzimy na koncert Kolęd i Pastorałek do kultowej Piwnicy pod Baranami. Chociaż mamy blisko, tylko przejść Rynek w poprzek, wychodzimy wcześniej by połazić po wieczornym krakowskim Rynku i posiedzieć w Piwnicy przed koncertem.

Koncert może i banalny ale w takich okolicznościach kultury i tradycji niezwyczajny. Klimaty duszeszczipatielnyje, gdy łzy ciekły po policzkach, przeplatane były żwawymi i ochoczymi, gdy nóżki tupały w takt. Powrót znowu przez Rynek, powoli, po północy.

A nazajutrz maraton po Wyspiańskim. Idziemy do Bazyliki św. Franciszka z Asyżu, bo on cały pełen Wyspiańskiego, oczywiście znowu przez Rynek. I tam najpierw "Jakby się kto pytał - Franciszkańska 3" czyli zdjątko pod oknem papieskim. Potem szukamy wystawy szopek krakowskich ale okazało się, że moje wiadomości sprzed lat nieaktualne i wystawa przeniesiona dość daleko. Więc weszliśmy do Kościoła a tam oczywiście najpierw witraż Wyspiańskiego Bóg Ojciec - Stań się! Dech zapiera Moc. Potem górą po jego witrażach, w tym żywioły : woda i ogień. I wszędzie na ścianach polichromie przedstawiające zwiewne i pełne uroku lilie, maki, bratki, dziewanny, niezapominajki, mlecze, nasturcje, słoneczniki i inne polskie kwiaty i trawy. Taki przyjazny ludziom kościół.
Na koniec szopki już nie Wyspiańskiego, w tym jedna krakowska.

Asia wypatrzyła też inną, związaną z Wyspiańskim atrakcję - Pracownię i Muzeum witrażu. Poszliśmy tam przez planty ulicą Smoleńsk. Zwiedzanie z przewodnikiem w małej, pięcioosobowej grupce, po pracowniach, technikach, metodach, w różnych fazach tworzenia i mozolnego rzemiosła. Wolno było dużo dotykać i mackać. A na końcu niewielka ale imponująca galeria. Dużo by opowiadać ale lepiej tam jechać, zamieszczę trochę zdjęć dla pamięci i zachęty. Też dla pamięci zapisuję zaskoczenie, że witraże nie tylko robi się ze szkła, ołowiu i cyny ale też łączy taśmą miedzianą i maluje farbami zawierającymi szkło i tlenki metali. Jestem zachwycona tym zwiedzaniem, dziękuję Ci córeńko, mam nadzieję, że Maro też sporo zapamięta, mimo męczącej go niedyspozycji. 

Teraz dylemat, czy jechać na wystawę szopek czy iść tuż obok do Muzeum Narodowego na wystawę "Wyspiański nieznany". Przegłosowano - poszliśmy do Wyspiańskiego. A tam niespodziewajka, przy okazji odwiedziliśmy goszczącą tu "Damę z łasiczką " czy gronostajem, dzieła samego Leonarda da Vinci, najważniejszy i najcenniejszy obraz w polskich zbiorach. Sporo zabawy w kuluarach, nawet selfie z Damą, mizianie łasiczki i dotykanie Damy dla niedowidzących. Bo już przy oryginale cicho jak w kościele, tylko zaduma. Zachwytu nie było za wiele. 

Potem zaraz na Wyspiańskiego i to była bardzo dłuuuuuga podróż. Blisko 500 prac - szkice, pastele, obrazy, pierwodruki jego książek, projekty, kartony i szablony do jego witraży. To był tytan pracy, 38 lat żył a tak wiele pozostawił. Był dramaturgiem, poetą, malarzem, grafikiem, projektantem, autorem polichromii i witraży ... Dziwne tak, najpierw zobaczyć jego dzieła np. Boga Ojca u Franciszkanów i Apolla w galerii witrażu i przeżyć olśnienie a potem oglądać szkice i szablony autora czyli bebechy od kuchni. 

A na końcu, ponieważ babcia jeszcze jako tako i wnuk takoż, przeszliśmy już bez aparatów przez Galerie rzemiosła artystycznego i sztuki współczesnej. To naprawdę już koniec moich możliwości na dzisiaj. 

Tyle godzin, tyle kilometrów, tyle wrażeń, tyle emocji, tyle fotografii ...

Żegnaj Krakowie!