Śnieżna zima na skraju

Trzy dni na skraju - nachapałam się śnieżnej zimy do syta. Zaczął padać już od zmroku więc siedziałam na tarasie pod kołdrą i patrzyłam, słuchałam a nawet wąchałam i smakowałam. Płatki prawie bezszelestnie osiadają na wszystkim.

Raniutko, skoro świt, wyskakuję z wyrka i wybiegam z aparatem, tylko w dresie i walonkach. Świat w matowej ciszy, bieli i szarościach, wielkie czapy na wszystkim, iglaki uginają się i rozcapierzają, trzeba będzie je uwolnić i podwiązać. Ale w tej ciszy słyszę cichutkie kap, kap, pac, pac, pac. Oho, 0 stopni, trzeba się spieszyć by uchwycić tę cudną zimę.

Wracam do izby, przebieram się i wypijam małą kawkę bez mleczka. Brr, paskudztwo, nawet z miodem. Robię jeszcze kilka fotek z okien, coraz jaśniej ale nad łąkami mgły.

Kierunek sklep, bo brak mi mleka, mleczka, serka, śmietany, mam smak na białe. No właśnie, nabiał bo na biało! Że też nigdy się nie zastanawiałam dlaczego nabiał. Idę, focę i coraz to pac, pac, pac na mnie i na aparat. Staram się omijać drzewa i okrywać aparat ale to nie zawsze możliwe, czy to mu nie zaszkodzi? Po drodze zaglądam do mosteczka, podobno przeprawa możliwa ale ja jakoś niewiele widzę, mosteczek urwany w połowie ale przed zakolem jakieś drabinki i pomosty, jakieś niewyraźne ślady. Rozpytam u sąsiadów. W sklepie kupuję jeszcze pomidora, taki kolorowy akcent w koszyku. Gdy wracam znowu focę jak szalona bo coraz więcej pac, pac i kap, kap, czy utrzyma się śnieg do popołudnia? Aż wreszcie stop, czas wracać do chatty bo bateria się świeci na czerwono i  już pora na obiad a jam jeszcze bez śniadania. Jak wybrać kilkanaście z ponad setki?

W izbie gotuję makaron i zjadam na gorąco z mlekiem a na drugie kanapka z masłem, serkiem i pomidorem. Teraz czas by popracować bo drzewa, krzewy a zwłaszcza iglaki stękają pod ciężarem mokrego śniegu ale nie tak zaraz po jedzeniu więc jeszcze wychodzę na pobliski spacer.

Po powrocie strącam rękami i tyczką ciężkie poduchy śniegu ze swoich jodełek, sosenek, tuj, bukszpanów, cisów, aż odzyskują smukłe sylwetki. Zmiatam śnieg z autka.
Potem wreszcie obcinam w stole dwa najbardziej przeszkadzające rogi, o które bezustannie obijałam i siniaczyłam udo i skracam nogi stołu o kilkanaście cm. Wyszło krzywo, zwłaszcza nogi różnej wysokości pomimo mierzenia. Dla wyrównania podkleiłam nóżki podkładkami z filcu a o wykończeniu rogów pomyślę później bo jeszcze nie wiem, czy nie utnę też pozostałych. Ja tam jestem zadowolona, ze stołu zawalidrogi zrobił się niepiękny ale zgrabny i wygodny stolik a do niego blisko z foteliska, łóżka i tapczanu. A jak mi się znudzi, wystawię go na taras przy fotelu.
Po robocie robię przerwę i czytam przy oknach z widokiem ale widoki nie zachwycające, śniegu więcej na ziemi niż na drzewach i krzewach. Zabieram się za gotowanie obiadu na dwa, trzy dni.

Wieczorem znowu pada świeży, puszysty, miękki. A nazajutrz jeszcze cudniej i jaśniej, nie ma mgły i jest minus 5 stopni, już się tak nie spieszę i spokojnie zjadam śniadanie z widokiem.

Niestety, znowu od nowa trzeba otrzepywać iglaki, odśnieżać autko i wokół ale tym się będę martwić potem. Narazie ubieram się i wychodzę na długi spacer do lasu, pewnie i tam będą na mnie spadać płaty śniegu ale może mniej niż wczoraj bo chłodniej. Dziś cisza już nie taka jedwabista i przyjemna, raczej sztywna i twarda. I chociaż na zdjęciach nie widać różnicy, szósty zmysł czuje, że to już nie miękkie, kocie futerko ale Królowa Śniegu tu panuje!
I znowu setka zdjęć i trudno wybrać kilkanaście.

Przemokłam i przemarzłam, w izbie ogień wygasł ale jeszcze ciepło. Rozpaliłam ogień z drasek od Ministra, który już odpoczywa na zielonych pastwiskach. Na szczęście wczoraj wieczorem ugotowałam obiad więc teraz tylko odgrzałam na płycie piecyka. Potem wyszłam pozbawiać czap śniegowych iglaki i autko, dziś trudniej, bo mrozik trzymał śnieg mocno i przy otrząsaniu połamałam trochę gałęzi. Zgrzałam i zasapałam się przy tym, więc wróciłam do izby i do wieczora i nocy siedziałam przy oknach i na tarasie i czytałam po raz któryś "W syberyjskich lasach" i "Zew Natury". Co i raz odkładam książkę by zadumać się i porównać tam i tu i doceniam jaki tu mam komfort. Ale chociaż to wszystko wiem i rozum mówi mi, że i wiek i płeć nie po temu, marzą mi się platonicznie takie przygody. Następny post będzie chyba o bezrozumnych, platonicznych marzeniach i pragnieniach.

Nazajutrz jeszcze zimniej, w izbie ledwie 10 stopni bo nad ranem już nie podkładam, choć ostateczna decyzja o wyjeździe jeszcze nie podjęta. Pod dwoma kołdrami, z "Mroczną materią" i kubkiem gorącej kawy, miło i przytulnie, nie chce się wyjść na na zewnątrz. Czas się zwijać ale z tyłu głowy krąży myśl: czy otworzę drzwi autka? czy zapali? czy otworzę bramę? Wczoraj wieczorem profilaktycznie okryłam furkę plandeką ale śnieg właściwie nie padał, tylko mróz coraz większy, więc może pod tą plandeką jeszcze gorzej? Nawet boję się spróbować, na wszelki wypadek, gdyby się udało, sprzątam, zmywam i pakuję. Dziś cisza już coraz mniej satynowa i przyjazna, bardziej nieprzyjemna i groźna.
Z wiekiem coraz bardziej się rozwija i umacnia ta moja Olaboga. To, że tysiące razy autko było niezawodne, że nawet jak coś się wydarzyło to dawałam radę, umyka i odsuwa się w niepamięć. Teraz mocny, świadomy lęk, że się nie uda ale jednocześnie lekka, podświadoma wiara, że może się uda, bo po co bym sprzątała, zmywała i pakowała?
Zaczyna padać, czas podjąć decyzję. Zdejmuję plandekę - drzwi autka się otwierają! Przekręcam kluczyk - zapala  od pierwszego razu!! Pakuję zioła, torby, koszyki, śmieci ... Zamykam okiennice, prąd, drzwi ... i stop! Nie otwiera się kłódka od bramy. Zamarznięta na amen. Próbuję chuchać i dmuchać, wtykać klucz ale nie pomaga. Więc otwieram drzwi i prąd, zagrzewam wodę w czajniku, wlewam wrzątek do foliowego worka, przykładam do kłódki z jednej i drugiej strony. Znowu chucham, stukam i klik - się otwiera. Zamykam prąd i drzwi. Pada coraz obficiej.
Jeszcze ostatnie fotki i w drogę. Znowu dałam radę. Niech tak się zawsze dzieje.