I astrów mix. Te dostałam od bratowej i część posadziłam przed tarasem a co się nie zmieściło przy ogrodzeniu od wschodu. Teraz te przed tarasem cieszą moje oczy a tamte przechodzących spacerowiczów. Dziwna sprawa z tymi astrami, teraz robią takie sztuczne kwiaty, że wyglądają jak prawdziwe a te prawdziwe wyglądają jak z bibułki i pasków kolorowego papieru.
Nad wodą a właściwie nad bajorem, bo spuścili wodę z zalewu, podobno przed czyszczeniem i odmulaniem ale jak narazie nic się nie dzieje, czekają pewnie aż reszta wody wyparuje.
Ps. Ruszyły prace !
W lesie jeszcze lato, bo grzybów albo brak albo robaczywki, chociaż wrzosy już w pełnym rozkwicie. Wrzosy, wrzesień, jesień!
Ale przed lasem, nad wodą, też jeszcze żółto - złoto czyli letnio i radośnie
Tydzień później podobno w lesie grzyb już jest więc też zabieram aparat. Grzybów jakby więcej ale głównie te, których nie zbieram, co nie znaczy, że są niejadalne. Postanawiam zacząć robić album pt: grzyby których nie zbieram. A gdy wreszcie znajduję 'moje' wysiada mi aparat. To jakaś seria, najpierw cewka i miska olejowa w autku a teraz aparat. Moje zaskórniaczki topnieją w zastraszającym tempie.
Maleńka sień wyłożona nowymi płytkami może i jest praktyczna ale chłodna i łatwo brudząca. Kupiłam więc miękką łazienkową wykładzinę, teraz miło jest chodzić po niej na bosaka, nawet w chłodniejszy wczesnojesienny dzień i wieczór.
A tak wygląda mój pomalowany taras i jednak schody, bo okazało się, że pomalowany beton nie jest wcale tak śliski jak myślałam. A na części przy drzwiach położyłam podesty, które wcześniej były w sieni. Jeszcze tylko je pomalować i finito na ten rok.
Powiesiłam błyskotki na lipce, na wiacie winnej i na tarasie. Znak czasu, już nie kolorowe wstążeczki tylko płyty CD. Ale spełniają tą samą rolę, migocąc i błyskając tęczowo. Będą i wstążeczki, bo narazie powiesiłam płyty na tym co miałam pod ręką ale kupię tęczowe wstążeczki i powieszę je i osobno i na nich pozawieszam tęczulki. Niech zanoszą modlitwy do Nieba z każdym podmuchem wiatru! Wystarczy na nie spojrzeć a już gębusia się uśmiecha i lżej się robi na ciele i na duszy.
Mam też ciekawych i dziwnych gości. Czyżby to była modliszka , a może modliszek? Ale dlaczego nie zielonkawe? A może to nie modliszka tylko jakiś konik polny albo patyczak?
Masz wszystko!!! Bo ja tutaj, teraz - TAK.
Ech, zdecydowanie robi się coraz bardziej jesiennie. Dzisiaj ucieszyłam się, że od zeszłej zimy nie wyjęłam rękawiczek z kieszeni kurtki. Zimno na dworze, a u Ciebie jak zwykle cieplutko!
OdpowiedzUsuńRękawiczek nie lubię i prawie nie używam ale lubię blezery, polary, szale .... i już cieplutko.
UsuńZimno mi nie przeszkadza, bardziej deszcze i mżawki.
Jak zwykle kolorowo i smakowicie.
OdpowiedzUsuńCudna modliszka (co do płci to się nie wypowiadam, bo nie wiem), a one mogą mieć "ubarwienie ciała zielone, żółtozielone lub jasnobrązowe".:)
Astry zawsze sprawiały na mnie wrażenie, że są... zimne.:)
Ja grzyby ostatnio oglądam na zdjęciach.
Serdeczności:)
Z wiekiem coraz bardziej cenię zwyczajność i smakowitość!
UsuńNo właśnie, nie wiem czy to modliszka, bo one mają wielkie brzuszyska a ten to jakiś patyczak.
Astry dla mnie to zwiastuny jesieni ale teraz to już nie wiadomo, chryzantemy kwitną w sierpniu.
Grzyby u nas dopiero się zaczynają, będą i u Was, jak nie we wrześniu to w październiku.
Mnie zachwycily wrzosy, sa takie bardzo polskie, jesienne. Lubie Twoj ogien na dzialce.
OdpowiedzUsuńJa też kocham wrzosy i kolor wrzosowy, fiołkowy, liliowy. Czy to znaczy Teresko, że tam, u Ciebie nie ma wrzosów? A ogień i ja lubię, ten na działce i ten w piecyku. W ogóle lubię jesień.
UsuńOglądając Twoje zdjęcia zachwycam się jesiennym, serdecznie wojskim wrześniem, Twoim ciepłym spojrzeniem na niego. Tak, z Twoich fotografii i opisów zawsze płynie tyle ciepła, wrażliwosci i spokoju.
OdpowiedzUsuńMasz wszystko, co potrzebne do szcześcia, do spokoju ducha. To nie do kupienia w żadnym supermarkecie. Tam tylko mamona i plastik. U Ciebie życie prawdziwe, wielobarwne, świadome swej wagi i niepowtarzalności.
Krystynko! Ściskam cię z serdecznym uśmiechem i życze by ten wrześniowy nastrój i koloryt otulał Cię niczym miękki, magiczny, wrzosowy szal i nie pozwalał na przystąpienie chłodu i trosk!:-))***
Olu, sama jesteś ciepłą, wrażliwą, barwną osobą i dlatego wszędzie widzisz dobro i serdeczność. Ale dziękuję Ci, miło czytać takie słowa. W moim życiu nie tylko hi, hi, hi ale staram się nie przydawać smutkom mocy, lepiej i zdrowiej skupiać się na radościach, kolorach i naturze.
UsuńDziękuję za życzenia, miękko i czule, wrzosowo i cieplutko - niech taka będzie ta jesień i dla Was.
Dziękuję Krystynko za tak serdeczne słowa!:-) Dobrych, z serca płynących słów nigdy dość. Wiesz, na tym Twoim blogu naprawdę jest wyjątkowo ciepło, tętnią tu prawdziwe uczucia i emocje - a to właśnie na blogach cenie sobie najbardziej. I jak czasem pochodzę po blogach, gdzie jest tego mało, to czuję niedosyt, czuje, że mimo ciekawej częstokroć tematyki i urokliwych opisów czegos najwazniejszego brakuje.Tutaj to jest, więc odwiedzam Twojego bloga jak serdeczny, gościnny dom!:-)I nie wstydam sie o tym napisać!:-))*
UsuńMoże kiedyś sie uda, Krystynko!:-))A póki co serdeczne myśli zasyłam Ci na dzień dobry w ten pierwszy dzien astronomicznej jesieni!:-))
UsuńSzczere "dzień dobry" naprawdę robi dobry dzień bliźniemu. Ja w to wierzę!
UsuńWiem o czym piszesz, też czasem rewizytuję takie blogi i nie chodzi o to, że banalne (bo banały tak jak przysłowia są mądrością narodów i ja je lubię) ale te teksty jakby przepisane z mądrego skądinąd wujka Gugla.
Do Was też zagląda się jak do miłego, otwartego domu a ja mam jeszcze tę przewagę, że tam byłam, widziałam, zachwyciłam się i przylgnęło moje serce. I nie wstydam się ani trochę. Może kiedyś się Wam uda odwiedzić mnie w realu?
Olu, tyle lat pisze bloga a on jeszcze ciągle mnie zaskakuje. Chciałam poprawić błąd w poprzedniej mojej odpowiedzi a komentarz zniknął. Odzyskałam go jakoś ale już nie chciał wskoczyć na stare miejsce i tak mamy Twoją serdeczną odpowiedź wcześniej niż mój tekst. Niech będzie, że czytasz w myślach, przynajmniej moich! Niech się dzieje złota polska jesień - piszę a za oknem leje i deszczy.
UsuńPrzyjemnie u Ciebie, dużo się dzieje... Kwiaty, pomidorki, wesołe ogniki i ciekawe stworki :)
OdpowiedzUsuńU mnie wysyp grzybów. Jestem urobiona po łokcie, ale cieszę się, że mam już zapas na zimę.
Teraz pora na aronię i sok z bzu...
Jesienią wczesną takie rozmaitości na skraju lasu i rzeczki. Szczęsny czas.
UsuńJa narazie jeszcze czekam na grzyby, u mnie one bardziej październikowe. Urobisz się po pachy ale jak miło będzie w zimowy dzień otworzyć słoik i wydobyć zapachy i smaki lata.
Ostatnio usłyszałam w piosence: ... lato się zajesieniło ...
OdpowiedzUsuńPopatrz, a ja poluję na modliszki od dłuższego czasu, bo są też na Pogórzu na łąkach, ale nie udaje mi się; w zeszłym roku znajomi przywieźli mi w słoiku, potem wypuściliśmy ją na wolność koło chatki, potomstwa nie widać, bo pewnie para jest potrzebna:-)
Na razie grzybom mówię - stop!
Zbierać: tak, jak najbardziej, ale potem gorzej, bo trzeba coś z nimi zrobić, dlatego wolę nie wodzić się na pokuszenie:-) pozdrowienia ślę "zajesienione".
Z krainy łagodności to zajesienienie, oni tam mają śliczne słowa.
UsuńU mnie modliszki na działce, może nie dużo ale co roku dwie, trzy, dotychczas były zielone i brzuchate, bardziej typowe.
Ja dopiero zabieram się do grzybobrania, 'moje' lasy sosnowe, grzybnia wolno się zbiera do owocowania. Ale nie zbieram tak dużo, bym nie nadążyła ich zagospodarować, maksymalnie dwie godziny w lesie to pół niedużego koszyczka.
Niech się jesień zaletni, pozdrawiam pogórzan
Pięknie tam u ciebie ..;) pozdrawiam ania
OdpowiedzUsuńOj pięknie Aniu, nie zaprzeczę.
Usuń