Kanalizacja w trakcie

Wyjechałam szybko po niespodziewanym telefonie od znajomych, że nad zalewem zaczynają robić kanalizację. Nie bardzo mi termin odpowiadał bo miałam pod koniec tygodnia sprawy do załatwienia w mieście ale zawsze lepiej przypilnować sprawy podstawowe, kanalizacyjne. Te inne udało mi się telefonicznie przesunąć na później. 

A tu pobyt się przedłużał bo najpierw się okazało, że aby wkopać rurociąg i studzienki trzeba odwodnić teren bo wody gruntowe tuż pod powierzchnią. Pompy pracowały całe noce. A potem rozkopywali tak, że nigdy nie wiedziałam czy i kiedy uda mi się wyjechać z moich włości na skraju.

W dodatku czekałam na fachowca od dachu bo od pewnego czasu rynny mi się rozjechały i woda z dachu spadała ale nie rynną w dół. A fachowiec obiecywał, umawiał się i ... nie przychodził.

I zrozumiałam dobitnie, że co innego być tu w zimie trzy, cztery dni z dobrowolnego, zaplanowanego wyboru a co innego tydzień z ograniczonego wybory by nie rzec z konieczności. Bo wybór jednak był, mogłam olać kanalizację i rynnę ale wiem, że bym żałowała. Nie nudziłam się ani chwili, spacerowałam, paliłam w piecu, gotowałam, czytałam, oglądałam filmy, bywałam w gościach ale z radością wracałam do cywilizacyjnego komfortu przytulnego mieszkanka.

Ponieważ cały pobyt to było czekanie, dużo czasu było na krótkie wycieczki po okolicy, na przykład śladami nowych budowli, bobrów, łabędzi, kaczek ...

Słonecznych chwil było niewiele ale te mgliste też urocze, chociaż czasem miałam takie uczucie pychy i arogancji, że to ja zadymiam tak uroczo okolicę z mojego komina.

By utrzymać temperaturę powyżej 10 stopni  muszę palić w piecyku przez całą dobę, bo drewno, nawet grube polana, szybko się przepalają. To urocze w dzień, chociaż czasem zdarza mi się po długim spacerze, że muszę rozpalać na nowo ale w nocy to już inna bajka. Najczęściej około pierwszej, drugiej, piecyk wygasa i rano zawsze trzeba wyczyścić palenisko z popiołu, wyczyścić szybę i rozpalić na nowo. Mogłabym włączyć farelkę albo kaloryfer ale duma i eko mi nie pozwala. Z tego względu na skraju je się smacznie, tłusto i kalorycznie. Na przykład żur na boczku z kiełbaską i jajkiem albo kaszanka na cebulce i boczku. I włączam lampki które może i nie dają mi ciepła ale dają takie wrażenie.

Odbył się bieg tzw Zimowa Poniewierka, to zimowa wersja Biegu Brzóziańskiego Wilka. Dziwna był ten bieg zimowy, temperatury na plusie, wokół zielono brązowo. Ale miło było dopingować ich oklaskami wprost z mojej działki.

No i mam nową zabaweczkę, prezent pod choinkę, w sam raz na długie, zimowe, chłodne wieczory. Tym razem to były: "Złota Dama", "Iluzja 2" i "Igraszki losu"

Gdy wracam, w mieszkaniu niewiele mogę zrobić by obniżyć temperaturę , musiałabym otwierać częściej okna a na to mi nie pozwala duma i eko. Więc w mieszkaniu je się smacznie, dietetycznie i delikatnie. Na przykład francuska zupa z pora i ziemniaków, vichyssoise. Pokrojone warzywa, w dwóch rzutach podsmaża się lekko na maśle, wrzuca do rondla, podlewa wodą i chwilę gotuje. Na koniec podbija łyżką kwaśnej śmietany, dosmacza solą i pieprzem i voila ! I nic się nie marnuje, obierki trafią na kompostownik.