Jeszcze się dzień wahałam bo wabiły obszerne, wygodne fotele a zwłaszcza ten nowy nabytek biurowy. Bo teraz już nie tak .....
... ale tak !!!
Wyjechałam z miasteczka w deszczu i zapachu ciepłej ziemi. A na skraju zima. Woda w pojemnikach pozamarzana, dopiero po kilku godzinach uciuła się na herbatkę, chociaż na zewnątrz nawet +8 stopni w porywach. Troszkę przycinam winobluszcz, dowiaduję się jak to jest z klimą. Szukam śladów wiosny ale jedynymi są pąki przebiśniegów czyli śnieżyczek. Wracam do izby i rozpalam w kominku, by nagrzać i osuszyć izbę, dym z komina snuje się nisko, w izbie się zadymia, otwieram okna na oścież, by przewietrzyć.
Pora zrobić coś do jedzenia. Mam do dyspozycji jednopalnikową kuchenkę indukcyjną, gdy trzeba coś przygotować na szybko ale na niej nie grzeją moje patelnie. W płycie piecyka też ograniczenia bo tylko małe garnki i patelnie. A gdy chcę usmażyć coś na większej patelni, zostaje mi tylko stara, odzyskana po wielokroć, elektryczna kuchenka na tarasie, z jedną sprawną płytką grzewczą. Zapada zmierzch, zamarynowane wcześniej mięsko skwierczy i rozsiewa smakowity zapach nawet dla upośledzonego nosa. Jak się doda cebulkę to już ambrozja, ale dodaję jeszcze pokrojoną cukinię, pora i ziemniaczki. Jak pachnie! Jak smakuje!! Jest tego dużo, jutro dodam kaszę albo ryż a pojutrze makaron lub kluseczki. A jak jeszcze coś zostanie, zje się z chlebkiem. Przez pół roku lodówka niepotrzebna!!!
Mam 70 lat, budzę się rano i nic mnie nie boli! Czy to nie powód do radości? A że w izbie zimno, bo w nocy ogień wygasł, że krety psują mi trawnik, że droga rozjeżdżona i żywopłot pognieciony, że czekają wydatki na klimę - nic to. U mnie dobrze. Mam siłę by przyciąć łęty i badyle, które zimą obsypane śniegiem lub zmrożone stały dumnie i zdobiły a teraz sflaczałe i połamane szpecą. Czy to nie powód do zadowolenia? Chciałam wsadzić czosnek, przesadzić przebiśniegi i mirabelkę ale ziemia zmrożona jak szkło, ani szpadel, ani pazurki ani łopatka nie przydały się na nic. Ale sekator i owszem więc przycięłam winobluszcz by doświetlić borówki i uwolnić furtkę. Czyż to nie powód do satysfakcji? Palę książki których już nawet wiejska biblioteka nie chce, głównie stare kucharskie z sycącymi zupami, tłustymi mięsami, zawiesistymi sosami ..... Jak bardzo kuchnia się zmieniła w pół wieku! Na zewnątrz słońce przygrzewa, ptaszęta wyśpiewują, w izbie ciepło od piecyka, budzą się muchy i biedronki. Czyż to nie powód do uśmiechu?
Spacery były krótkie, bo jakaś przedwiosenna ociężałość ciała i duszy mnie dopadła.
Ale jak trza to trzeba, lepiej późno niż wcale. Koniecznie trzeba pobielić pnie. Coś pomyliłam i wapno wyszło za rzadkie. Pomazałam pnie, trzeba będzie poprawić za kilka dni. Ledwo zdążyłam udokumentować dokonania, zaczął padać deszcz i zmywał świeżo pomalowane wapno. Nic to, ziemi wapno też się przyda.
Niewiele zrobiłam w trzy dni, w ten czas przełomu, większość czasu przesiedziałam i przeleżałam z "Latem leśnych ludzi" podczytując po kilka stron i słuchając ptasząt. Udało mi się wykopać kępkę przebiśniegów dla Czesi i przyciąć bukszpan.
Wracając zrobiłam pętelkę i wstąpiłam do Czesi. Pomogłam jej pozałatwiać pilne sprawy na poczcie, w aptece, w urzędzie i zrobiłyśmy wielgachne zakupy. Przenocowałam, pocieszyłam (mam nadzieję) ale nie pomogłam rozwiązać problemów i dylematów i nie pomogłam podjąć trudnych decyzji. Ja po prostu nie umiem i nie lubię udzielać rad, zwłaszcza w sytuacjach, których nie doświadczyłam.
Wreszcie wróciłam do siebie a tu stres. Przy bankowości internetowej jest taki moment, gdy pieniądze już znikły z lokaty a jeszcze się nie pokazały na koncie. Mam wtedy moment paniki a nawet więcej, bo czasem trwa to kilka godzin, czasem dobę a ja nerwowo sprawdzam na koncie co kwadrans, bo za małe mam doświadczenie, by ufać, że na pewno się pokażą i zamiast ulgi, gdy wreszcie są, czuję złość, bezsilność i bezradność. To taka kropla goryczy na końcu, by życie miało smak!!!
Ale już niezadługo wiosna i jej zwiastuny wokół.
Na zupkę chętnie bym się wprosiła... Mmmmmm...
OdpowiedzUsuńI tak z wielką przyjemnością patrzę, jak w codzienności można znaleźć tyle okazji do pięknych zdjęć. Uczę się obserwować świat z taką otwartością.
Wpadaj kiedy chcesz, zawsze robię zupę w wielkim garze.
UsuńSwoją codzienność celebruję i utrwalam, by mieć co wspominać w gorsze dni. A w pięknych zdjęciach z niezwyczajnej codzienności TY Tino jesteś mistrzynią.
Aż się wzruszyłam, jak tak miłe słowa przeczytałam.
UsuńA tych gorszych dni - oby nie było :) Albo tak trochę, bo jak jest tylko dobrze, to przestaje się to doceniać.
Mnie też zawsze wzruszają miłe słowa, zwłaszcza jak są bezinteresowne.
UsuńMasz rację Tino, troszkę goryczki w potrawie, troszkę gorszych dni w życiu dla harmonii, równowagi i docenienie smaku życia.
Błogo u Ciebie, spokojnie, przytulnie, pachnąco, apetycznie i ciepło. Ale to nie piecyki są źródłem tego ciepła, lecz Ty sama. Pozdrawiam Cię serdecznie, Krystynko!:-))
OdpowiedzUsuńSama nie ogrzałabym izby nawet bardzo wielkim ciałem i gorącym sercem, piecyk zdecydowanie pomaga. Dzięki Olu za dobre słowa i za każdorazowe odwiedziny, taki gość to skarb. Gorące pozdrowienia.
UsuńPiętnasty marca, to data, od której można 'grzebać ' w ziemi:-) Niestety ziemia u mnie zmrożona, dlatego wczoraj wybrałam się w las. Ogródeczek zaczeka na ciepłe dni. Pokazałaś takie ciepłe fotki, takie 'Twoje', jakby część Siebie nam ofiarujesz, a to piękne. Pozdrawiam ciepłym wiatrem znad Parsęty.
OdpowiedzUsuńU mnie nie lepiej z ziemią, odmroziła się wprawdzie na głębokość dłoni ale zaraz ponownie zamarzła. Ja się nie martwię bo sieję i sadzą raczej ciepłolubne a na nie jeszcze nie czas. Ciepłe fotki na chłodne dni, mam teraz łaskawy czas.
UsuńPopędziłam do mapy, to długa rzeka ta Parsęta, wije się i zakręca przez 140 km aż do Kołobrzegu. Pozdrowienia są ze źródeł czy z końcowego odcinka? Pozdrawiam
Zdecydowanie Krysiu mam bliżej do źródła, niż ujścia Parsęty. U mnie ona jeszcze taka młoda, dzika i...piękna, niczym dziewczyna biegnąca do kochanka...zapatrzona, zaślepiona, nie patrzy na przeszkody. Serdeczności zostawiam.-)
UsuńŹródła to moje ulubione cieki, zwłaszcza te dzikie i swawolne, pędzące przez łąki i zarośla gdzieś do niewiadomego im celu. Czasem myślę, że tak jak i MY w młodości. Pozdrawiam, u nas znowu śnieżnie
UsuńTo prawda zupki zielone tylko swieze dobrze wygladaja, ja nawet tej zielonosci niedogotowuje.
OdpowiedzUsuńWidze ze piekny masz rozmaryn w doniczce, zawsze mam jego duzo wokol, i w doniczkach, i w ogrodzie, i w bukietach, w kuchni uzywam jak szalona.
Też staram się nie dogotowywać Teresko ale problem w tym, że ja gotuję zupy w wielkim garze i rozgotowują się przy odgrzewaniu. Lubię rozmaryn za jego urodę ale niewiele go używam bo ma dla mnie za mocny smak i zapach. Ale aromatyzuję nim olej do smażenia.
UsuńKrysiu ja nie mogąć doczekać się wiosny stworzyłam ją sobie na blogu:):):):)
OdpowiedzUsuńSuper masz z tym domkiem,że możesz sobie tak jechać i właśnie szukać wiosny:)
Ciesze się bardzo, że Ci zdrówko dopisuje:):
Sciskam
Patko, zaraz popędzę zobaczyć jak wygląda Twoja wymarzona wiosna. Ja nie marzę ale szukam i znajduję jej nikłe jeszcze ślady.
UsuńJa też się cieszę, zdrówko najważniejsze, już Kochanowski to wiedział.
"Szlachetne zdrowie,
nikt się nie dowie jako smakujesz.
aż się zepsujesz ..."
to prawda ....
UsuńWzruszyłam się tymi słowami, że wstajesz i nic Cię nie boli.Cieszysz się, bo życie jest radością. Ponadto Twoja pracowitość jest zaskakująca, bo niewiele młodych jest tak obowiązkowych, a Ty wykorzystujesz każdy promyk ciepła.
OdpowiedzUsuńSerdecznie pozdrawiam
Niektórzy powiadają, że to powód do zastanowienia, czy się jeszcze żyje. A czy życie jest radością? Chciałabym to wiedzieć i w to wierzyć, radosne są tylko chwile w życiu. Pozdrowienia ślę, wpadnę do Ciebie za chwilę.
UsuńMnie ostatnio bolało w krzyżu, bo fotografowałam sarenki za oknem, i tak się przechylałam, tak wyginałam, że strzeliło w boku. Potem przewrócić się w nocy z boku na bok, to już katorga, ale parafrazując Twoje słowa, że wstajesz i noc nie boli, mnie bolało, tzn, jak niektórzy mawiają, że czuje się wtedy, że żyje:-)
OdpowiedzUsuńZima nas dopadła, zwierzynie źle, my jakoś przeżyjemy, gorzej tej ciepłolubnej ptaszynie.
Jakżesz czekam ciepła i wiosny, nasypało nam śniegu, kiedy to stopnieje?
Pozdrawiam serdecznie, z nadzieją w sercu.
Mario, to żartobliwe porzekadło, że jak nie boli przy wstawaniu to nie żyjesz, coraz się uaktualnia, teraz dotyczy tych po 80 siątce :-)
UsuńTen śnieg pod koniec marca wcale niepotrzebny, ziemia znowu nie do uprawy, ptaki i zwierzyna rozbudzone wiosennie ale mam nadzieję, że to już ostatni atak złości Pani Zimy. Niech tak się stanie, pozdrawiam najmilej.
Zawsze podziwiam Twoje wyprawy do chatty w tak niesprzyjających warunkach. Nadawałabyś się na obóz survivalowy :-). Na szczęście wiosna już niedaleko i zaraz zaczniemy kopanie, sianie i plewienie. Uściski !
OdpowiedzUsuńW tak niesprzyjających warunkach to jest przygoda i wyzwanie, nadawałabym się do dzikich bab, jest taka grupa.
UsuńJak tak piszesz Aniu to nie spieszy mi się do wiosny.