Pierwszy śnieg i już po.

Pierwszy, puszysty, biały, miękki zastał mnie akurat w moim rodzinnym domu. A to fotorelacja z porannego spaceru z psem Bajką. Śnieg był krótko, króciutko, właściwie noc i dzień ale był i pachniał i kusił i zachwycał. Z rana przymrożona skórka, tak że z trudem rysowało się serducha, po godzinie miękła i zsuwała się powoli. Napstrykałam tyle zdjęć bo nie wiem czy mi się jeszcze w tym roku to zdarzy taka czarno biała sesja. A to wszystko dzięki porannemu obowiązkowi bo gdybym była w mieszkaniu wyszłabym w południe, gdy było już po śniegu. 

Kilka dni później pojechałam na skraj a tam jeszcze resztki śniegu, bo słoneczko nisko i przez konary drzew. 
Nazajutrz poszłam do lasu a tam śniegu ani, ani. Świeci słonko, zaprowadziłam na ulubioną polankę Mistrza Yodę, też jej się spodobała. Dobrze mieć taki gust jak Ona!
I gdy tak sobie siedzę w fotelu, otulona polarowym kocykiem, z kubkiem kawy z mlekiem w jednej i książką "Przesilenie zimowe" w drugiej ręce czuję się zadowolona i bezpieczna. Na zewnątrz hula wiatr a tu przytulnie i cieplutko, prawie nie ma prac koniecznych i niezbędnych. Ale gdzieś z tyłu głowy kołata się myśl: czy autko rano zapali?                       Tym razem jeszcze zapaliło.