W radawskim międzyczasie

Jak planowałam, pojechałam w sobotę, po śniadaniu, na dobę do swojej chatty. W deszczu i wietrze. Wzięłam zapas owoców pozostały z tygodnia i suchy prowiant warzywny który dostałam na drogę. W sklepie dokupiłam pęczek koperku. W chatce wypakowałam wszystko do tekturowej skrzynki i całe dno było przykryte. Ponieważ deszcz odwalił za mnie całą planowaną robotę, bo ani podlewanie potrzebne ani koszenie możliwe, po rytualnym obejściu, zabrałam się około południa za przygotowanie obiadu. Wybrałam trzy talerzyki produktów na dwie sałatki i danie główne. Potem jeszcze dołożyłam jabłko na deser. Robiłam w dobrej kolejności ale sałatka z ogórka musiała się przegryźć z cebulką a jabłko upiekło się dużo wcześniej niż papryka. Najwcześniej była gotowa sałatka z marchwi, jabłka i mandarynki, więc ją zjadłam na początek, bo już było godzinę po obiadowej porze radawskiej i byłam głodna. Chwilę potem zjadłam pieczone jabłko, bo było gotowe i gorące, po dłuższej chwili sałatkę z ogórka. A papryka ciągle była niemiękka. Zjadłam ją dopiero w radawskiej porze kolacji, pogryzłam jabłkiem i dwoma kiwi. Logistyka i organizacja mnie zawiodły, ale został jeszcze bardzo spory zapas i będę czynić próby po powrocie z Radawy.

Narzekałam, że jesienią mało było czasu na spacer po arboretum i oto odpowiedź losu. Wycieczka tylko do Bolestraszyc, na całe dopołudnie. Szkoda, że nie do kolacji, byłoby lepsze światło do zdjęć. Z wycieczki wróciłam zawiedziona, bo znowu w arboretum tylko dwie, krótkie godzinki. Więc zdjęcia niepiękne i płaskie, bo nie było czasu ani na złapanie światła ani na ustawienie i wyostrzenie. Ale spotkałam ekipę z dronem i już niezadługo będzie można oglądnąć majowe arboretum z góry.

 I żeby nie było, że byłam tam jedynym kolorowym kwiatem:

No i znowu na basen do Jarosławia - było, jak poprzednio, cudnie. Wprawdzie już około dwudziestu osób na całym obiekcie ale za to z gimnastyką.
Jak się odejmie wyjazdy i deszczowe dni to się okazuje, że tych wyczerpujących marszów do zdrowia, karkołomnych wycieczek rowerowych wcale nie było tak wiele przez dwa tygodnie. Ale po obydwu wracałam zgrzana i spocona, więc może coś zadziała.
Powitania nie było ani razu ale za to pożegnania słońca były zawsze, gdy tylko niebo było obiecujące. Raz nawet wzięłam aparat i zrobiłam sobie kilka zdjęć, na tle. A co!


Nastąpiła mała korekta jesiennych postanowień. Po fachowym instruktażu i dniu treningu polubiłam kijki i już myślę o swoich. W Wikipedii o nordic walking piszą:
"Treść tego artykułu brzmi jak reklama.
Pomóż poprawić go tak, aby był zgodny z zasadą neutralnego punktu widzenia."
To chyba znaczy, że o tej technice nie da się napisać nic złego.
W drugiej połowie turnusu inwazja i plaga muszek uprzykrzała marsze, jazdy i spacery. Na rowerze przydałaby się maska szermiercza, bo nierzadko, gdy wjeżdżało się w chmurę, trzeba było zamknąć usta i oczy a i tak wpadały do nosa. Wszyscy mówią, że nigdy ich tyle nie było. Więc co wybrać na następny przyjazd, wiosnę czy jesień?

Bo chociaż dziś postanawiam, że będę się porannie gimnastykować (jesienią też postanowiłam), chodzić z kijami i jeździć na rowerze (ale gdzie?), jeść cztery razy dziennie mniejsze porcje (a nie dwie duże), jeść surówkę do obiadu - to co zostanie z tych postanowień??? Jeśli niewiele, to trzeba znowu tu przyjechać, bo w Brzózie mało warunków do aktywnego życia a w miasteczku ani tyle.

Na turnusie wszystko jak w bajce: stoliczku nakryj się. Przychodzę zdyszana z porannej, cudnej gimnastyki a na stoliku czeka szklanka nektaru owocowego, który wypijam powoli, po łyku. Szybki prysznic i na stoliku czekają bajecznie kolorowe, ślicznie ozdobione dwie surówki warzywno-owocowe. Gdy kończę je jeść niespiesznie, na stół podają coś gorącego, czasem zupę krem, czasem gotowane warzywa lub mix typu leczo. No i obowiązkowo dzbanek z barszczem z czerwonych buraków i owoc na drogę. To się powtarza, gdy wracam zmęczona i spocona z marszu po zdrowie, i z rowerowej przejażdżki po spokojnej, czarownej okolicy. I to nie bajka!