... się zimy nie boimy

Wreszcie jest! Przywiezione, pocięte, porąbane i ułożone. Cztery dni zeszło, w tym dwa dni czekania czyli przygotowywania się i jeden dzień ciężkiej pracy. Czekanie nie leniwe, zrobiło się to i owo. To czyli budka lęgowa nad tarasem a owo to rząd badylków wierzby i kaliny, ledwo narazie widoczny na tle trawy i zielonej podmurówki..

TO:

OWO:

 I codziennie ogniska, pieczone w żarze ziemniaczki i jabłka

Wreszcie trzech panów przywozi już pocięte drewno i zrzucają je ręcznie z wozu. Pytam, czy znają kogoś, kto by mi tę stertę porąbał a oni zaczynają się śmiać, serdecznie i głośno, nie wiem z czego i trochę mi dziwnie. Jeszcze raz mówię, że zapłacę i oni śmiejąc się, namawiają jednego z nich, cały czas chichocząc. Ale w końcu umawiamy się, że jutro jeden z nich przyjdzie je porąbać. Zaskoczyły mnie gabaryty pni. I chociaż im szersze tym lepsze, żal mi tych jesionów, bo ile one musiały róść, by trafić do mojego piecyka. Jeszcze wieczorem wybieram z wierzchu stosu wąskie pniaczki, których nie trzeba rąbać, kilka pniaczków wypróchniałych w środku (może będą z nich bajeczne doniczki) i kilka szerokich do siedzenia przy ognisku, te turlam z wielkim wysiłkiem bo ciężkie niemożebnie. 

Nazajutrz od rana przychodzi Pan K, z wiegaśną siekierą, młotem, klinem i innymi akcesoriami. Mimo że szczupły i niewysoki, doskonale sobie radzi z tymi wielkimi kolosami. I wreszcie się dowiaduję dlaczego tak się wczoraj śmiali. Jesion jest bardzo twardym drewnem i jak go ładowali na wóz żartowali, że ten kto będzie to rąbał będzie miał przechlapane. Nie da się rąbać i układać jednocześnie bo "gdzie drwa rąbią, wióry lecą", a czasem nawet polana odskakują więc zabieram się za drobne prace porządkowe po drugiej stronie chatty i na obrzeżach działki. Dopiero gdy Pan K kończy, układam troszkę na podeście, przy wschodniej ścianie. I tyle na dziś, bo jutro ciężki, trudny i długi dzień.

Nazajutrz, wcale nie od rana, bo czekam aż szron zejdzie, wreszcie zabieram się do prawdziwej pracy. Przenoszę belę słomy i w jej miejsce ustawiam paletę. Zapełniam ją do wysokości podmurówki, ale  to są trzy warstwy więc schodzi do południa i trzy krótkie przerwy.

Teraz już idzie wolniej, bo trzeba coraz wyżej podnosić ręce z kilkoma szczapami i układać je coraz wyżej, coraz staranniej. Na szczęście w miarę jak rosną warstwy przy ścianie, maleje stos porąbanych szczap ale na nieszczęście zwiększa się różnica i najbardziej męczące to schylanie się i prostowanie. Skłon i wyprost. Gdyby nie zapowiadane od jutra opady zostawiłabym resztę na jutro lub kiedyś ale szkoda mi suchego drewna na mokrej trawie. Kończę na wysokości dwóch metrów a jeszcze zostaje mały stosik więc dostawiam jeszcze szeroką deskę i układam drugą warstwę do wysokości ponad metra.  Przykrywam od góry płytami, obciążam polanami bez kory, zgrabiam z grubsza draski i szczapki, rzutem na taśmę okrywam najbardziej wystające części kartonem i "padam". Zeszło mi całą dniówkę a to tylko 2 metry. Myję delikatnie ręce i twarz i kładę się mocno zmęczona, może to i troszkę za dużo jak na pierwszy w tym roku taki wysiłek. Mimo podwójnych rękawic opuszki palców wrażliwe i obolałe. Przydałaby się gorąca kąpiel ale jestem za bardzo zmęczona by jechać do domu. Ale szczęśliwa i usatysfakcjonowana.

 Dopiero rano, po przespanej nocy, śniadaniu,  a zwłaszcza zmywaniu naczyń, z ciałem lepiej. I rzeczywiście się rozpadało. A następnego wieczora już całkiem dobrze. Bo satysfakcja cały czas maksymalna.