Stęskniłam się przez miesiąc nieobecności

Przez miesiąc nieobecności, chociaż w sanatorium było miło i nawet chwilami uroczo, stęskniłam się za moim mieszkankiem. Jest takie niezmienne, zawsze przytulne choć zabałaganione. Gdy wracam po dłuższej nieobecności, wita mnie chłodem w upał i skwar a ciepłem w zimne i ponure dni. Remont sprzed pięciu lat czyli połączenie kuchni z gabinetem i sypialnią,  to była dobra zmiana, bardzo dobra nawet ale chyba już ostatnia.  A właściwie od zamieszkania w nim czyli od ponad 30 lat to druga zmiana. Pierwsza była ćwierć wieku temu, gdy wprowadzili się do nas zięć Szymon i wnusio Andrzejek. Panieński pokój córeczki zamienił się w mój pokój a Rodzinka zajęła resztę mieszkania na 5 lat.  Potem się wyprowadzili na swoje, odzyskałam mieszkanie i choć kusiło mnie by zamienić na mniejsze nie zdecydowałam się i dobrze, bo przez te lata i dotychczas i na zawsze, mają tu swoją bazę, miejsce by się spotkać, przenocować i pomieszkać. A może nadejdzie czas, gdy któryś wnuk się tu wprowadzi ze swoją Rodzinką? Kto wie! Pomarzyć dobra rzecz, choć nie wiem, czy to dobrze życzyć wnusiom zamieszkania z Babcią?
Dziękuję sąsiadom za opiekowanie się moim balkonem na ten czas, w te upalne dni. Zieleń ocalała chociaż tu już widać zwiastuny jesieni.

Przez miesiąc nieobecności, chociaż w sanatorium było dobrze i nawet chwilami cudnie, stęskniłam się za moją chattą skraja. Mój skraj jest pomiędzy tym a tamtym. Pomiędzy niebem a ziemią, lasem i łąką, łąką i jeziorem, jeziorem i plażą, plażą i drogą, drogą i domami, domami i przestrzenią publiczną, przestrzenią publiczną a lasem. Pomiędzy sacrum a profanum, intuicją a rozumem, naturą a cywilizacją. Ni tu ni tam a może i tu i tam.

Udało mi się wpaść na dzień na skraj. Trawnik zadbany przez Miłych Znajomych ale letnia bujność dzikiego wina, wisterii, powojników,  winorośli, fasolki, cukinii, ziemniaków, pomidorów, malin .....  zdumiewająca.
Dziękuję dwójce miłych mieszkańców BK, za opiekowanie się trawnikiem przez czas mojej nieobecności, w te upalne dni. To dzięki nim mój trawnik nie wygląda tak, jak te mieleckie poniżej.

Bo dzień później, w Mielcu, zadziwił mnie ogrom i głębia suszy. Nie chce się wierzyć, że ta trawa jeszcze kiedyś się odrodzi na zielono. Istna późna jesień.