Fotopost

       Ale cudna była u nas niedziela! Do mrozu wreszcie doszło słońce i rozświetliło, rozbłyszczyło świat. Dużo zdjęć zrobiłam, trudno wybrać tylko kilka, więc dziś więcej zdjęć niż tekstu. Zresztą, jak to opisać? Pod koniec czarowne detale jak najpiękniejsza biżuteria wykonana rękami Mistrza. 

Zabawa w ‘oszczędzanie’

W moim miasteczku spokojnie i wygodnie można kupić i pożyczyć wszystko co potrzebne na co dzień i zawsze spotkać kogoś miłego. Więc do wojewódzkiego miasta wybieram się tylko w dwóch przypadkach.

1 - gdy jestem umówiona z przyjaciółkami i znajomymi na miłe spotkania, serdeczne pogaduszki, fotospacery …… 

2 - dla załatwienia spraw koniecznych i niemiłych czyli głównie banki, lekarze, rzemieślnicy …….

Ale raz na jakiś czas wybieram się do Miasta i bawię w ‘oszczędzanie’. To zabawa dla mających tylko minimum krajowe. Bogatych nie ucieszy a biednych nie zainteresuje. Ja się w to bawię kilka razy w roku. Po obfitym, niespiesznym śniadaniu biorę tylko 20 zł (na autobus i coś do picia) i wybieram się do miasta po nico. Teraz, w okresie promocji, ta zabawa jest szczególnie fajna. Chodzę po sklepach i miejscach mnie interesujących czyli od kilku lat po marketach ogrodniczych, budowlanych, wyposażenia wnętrz, księgarniach. Z rozmachem i beztroską wybieram rzeczy które mi się podobają i by mi się przydały. Oglądam,  fotografuję, dotykam, przymierzam i sumuję w pamięci i w notesie rzeczy wybrane ale niekupione. W kilka godzin potrafię tak ‘zaoszczędzić’ kilka tysięcy. Co za radość !!! Czasem wracam jeszcze raz do rzeczy zachwycających lub koniecznych, urokliwych lub niezbędnych – a potem całkiem spokojnie, bez poczucia zawodu i złości, raczej z radością, wracam do siebie. Przesypiam się nad wybrańcami, czasem zwlekam jeszcze kilka dni w zależności od pragnienia posiadania i …… wracam do miasta, tym razem biorąc stóweczkę i kartę. Co ‘miałam mieć’ czeka, co mi ‘niepotrzebne’ poszło do innych. Tym razem kupuję rozważnie i starannie, tylko rzeczy absolutnie mi niezbędne i potrzebne i konieczne ???, jestem przecież po kilkudniowych przemyśleniach. Ostatnio kupiłam np. miseczki, żonkilki i książkę. Miseczki do śniadań moich ukochanych Dzieci i Wnuków, żonkilki dla podtrzymania nadziei, że wiosna tuż tuż, a książka dla tytułu i okładki. Dziecka przyjeżdżają kilka razy w roku, żonkilki zaraz przekwitną a książka też mnie nie powaliła, pewnie uwolnię ją do mojej małomiasteczkowej biblioteki.

I to tyle w temacie rzeczy absolutnie koniecznych, niezbędnych, potrzebnych ….. ale też zachwycających, wybranych, upragnionych …..

Urocze przeszkadzajki

Zeszłej zimy ciągnęło mnie do Brzózki dużo bardziej niż teraz, do maleńkiej chatki, dziurawej i nieocieplonej ale z żeliwną kozą i zapasem drewna. Teraz mam wielką chattę, wyremontowaną i „luksusową” a właściwie mniej dziurawą i w lepszym miejscu ale niestety na razie bez piecyka. Zima, a ja bez kozy i bez żywego ognia czyli połowa przyjemności z przebywania pod lasem odpada. Może stąd to ociąganie i przeszkadzajki.

Wczoraj rano wizyta u dentystki niemiła ale skuteczna. Potem długie czekanie na kolędę a wizyta duszpasterska szybka i zdawkowa, czy warto było czekać? Za oknem deszcz padał na zwały brudnego śniegu, trudno poczuć zew przygody. Dopiero o zmierzchu wyszłam na spacer i ….. horror.Na chodnikach ślisko, chodziło się jak po szkle a na jezdni mokro tak, że buty w moment  przemoknięte. Padał deszcz, lekki mrozik zwiększał się z każdą chwilą. Po pół godzinie miałam dość ale powrót trwał i trwał. Jakby było dobrze wrócić do płonącego w piecyku ognia i stosika drewna przed chattą. Ale kaloryfery też skuteczne i kocyk i fotel. Pomna pułapek na wieczornym spacerze dziś też się nie wybieram do Brzózki. I było to mądre postanowienie, bo gdy wyszłam w południe na codzienny spacer szklistość świata jednak mnie zaskoczyła. Oczy zachwycone, chce się wszystko utrwalić, uwiecznić, wokół  jak w lodowej krainie królowej śniegu. Ale nogi się rozjeżdżają na lodzie lub zapadają z chrupotem w zmrożonym śniegu a ja w jednej ręce aparat, drugą osłaniam obiektyw przed padającą mżawką, na nosie okulary - oj, oj i bach! I tak 3 razy. Na szczęście tylko pupa ucierpiała i może poczucie godności. Wróciłam z obfitym plonem, zdjęcia w aparacie wydawały mi się niezłe dopóty, dopóki nie zrzuciłam je na duży ekran. Porażka. Z tej złości zjadłam dwie miseczki pomidorowej z kluseczkami  i ponownie wyszłam na fotospacer. Teraz już powoli, spokojnie, zmieniam ustawienia, robię niewiele zdjęć, spodziewam się, że będą lepsze. I co? Znowu porażka. Ale oczy nasycone. Bajka i magia. Już wieczorem zadzwoniła przyjaciółka, że świat w świetle lamp przecudny więc znowu się ubrałam, aparat w dłoń i wyszłam. Myślałam, że to niemożliwe ale po ciemku jeszcze gorzej było  chodzić. Wokół czary bajeczne ale niestety fotki wręcz przeciwnie. Pooglądam sobie u Was. 

Jutro ma „szklankę” przysypać świeżym śnieżkiem – oj będzie ekstremalnie !!!! Dla ostrożności mogłabym pojechać autobusami ale jak tu dojść do przystanku?  I jeszcze straszą brakami prądu a w chatcie bez prądu i kozy nie da się. Poczekamy, przeczekamy!
Zapuściłam sobie podgląd i okazało się, że te fotki wcale nie takie najgorsze, zyskują przy zmniejszaniu. Dziwne. 

Bonusy singla z odzysku

Od miesiąca, z małą przerwą na wypad około noworoczny siedzę w moim miasteczku o bogobojnej nazwie. Miasteczko miłe, jest dobrze, ale zasiedziałam się i zaśniedziałam w ciepełku, przy pełnej lodówce, dyspozycyjnym laptopie, półkach pełnych książek i innych ulubionych zabawek. Zdałam sobie z tego sprawę dopiero kilka dni temu, gdy w piękny dzień udałam się na długi spacer po miasteczku. Zwierzyłam się Przyjaciółce: „Przez to leniuchowanie w domu słabawa się zrobiłam, cienkie będą wyniki wysiłkowych prób mojego serca. Dziś wyszłam na dłuższy spacer by się wzmocnić przed badaniami i mało palpitacji nie dostałam, kłucia i duszności wielkie. Moja wina, od jutra codzienne spacery - tak postanawiam.” A później pomyślałam, że lepsza od codziennych spacerów po miasteczku będzie wyprawa do Brzózki, w kurtce, traperach i plecaku, do zimnej chatty na skraju zasypanych śniegiem łąk i lasów, zamarzniętych wód Tarlaki i zalewu, w klimaty książek Pattisona, Koperskiego, Wilka, Jagielskiego. Czas na prawdziwą zimę, jak najdalej od leniwej codzienności. Nie jestem lekkomyślną szałaputką, sprawdziłam pogodę, kupiłam 30 pierogów rozmaitych, rozgłosiłam wszem i wobec zamiary i całkiem spokojnie poszłam spać. Późno. Bardzo. I zaspałam, a gdy wstałam i popatrzyłam na zegar i przez okno, budowla moich misternych planów runęła z hukiem. Za oknem niebo zlewa się z ziemią – co napisane wygląda czarownie ale widziane wcale już nie tak. Oj, nie zachęca ci ono do spacerów i do fotografowania. W dodatku by zdążyć na oba autobusy trzeba by mi wystartować za 20 minut a jeszczem niezapakowana, nienajedzona i nieubrana.

Jednym z plusów bycia singlem z odzysku, a jest ich tyle ile minusów, jest możliwość wycofania się z wcześniej podjętych decyzji bez tłumaczenia powodów i jedynym powodem może być fakt, że tak mi się teraz chce a siak mi się już nie chce. Trochę to egoistyczne ale to bonus do bycia samemu.

A przecież w mieszkaniu zapasy aromatycznego kapuśniaczku, ciężkich tomów do przeczytania, prac do ukończenia.

Moje plany na dziś się zbiesiły więc jak co dzień pół gorącej porannej kawki piję dla smaku i zapachu czyli dla szczęśliwości a drugie pół ciepłej do śniadania i lekarstw czyli dla zdrowotności. Potem obiecany sobie spacerek a na obiad kapuśniaczek i pierogi. A wyjechać mogę jutro lub pojutrze, jak rano poczuję zew przygody. Dziś nie poczułam.